Цёплы дзень дагарэў. Скача полымя з гулам,
Сасьнячок над ракою ў зялёнай імгле...
За дзень сонцам з вадою ўвесь твар абцягнула,
Ногі ў голках сасновых. Далоні ў смале.
Ўвесь Дняпро у кругах: ходзіць рыба шалёна.
На слупах фарватэрных – скупа – агні.
Побач з намі – чырвоны, наводдаль – зялёны,
Наш адзін, а ў таго у прадоньні – двайнік.
Раптам – водар халодны сьвежага сена.
Раптам плеск. Гэта стог, вялізны, да хмар,
На чаўне, што ня большы ніяк за палена,
Быццам прывід, плыве на зялёны ліхтар.
Над ракою дымок. Ціха полымя шастае,
Ты і я ў будане на сене ляжым.
Калі ёсьць на зямлі дзьве унцыі шчасьця, –
Ўсё яно, без астачы, ў сэрцы маім.
Што шукаў ты ў чужой зямлі, чалавеча?
І нашто імкнуўся сябе ашукаць,
Калі вось пад рукой тваёй цёплыя плечы,
Вось віно і вогнішча, ноч і рака.
І кахаю, як быццам стакрот паміраю,
Поўны кожнай пражытай сваёй вясной.
О ўтрапёны агонь, як ты хутка згараеш,
І якая кароткая летняя ноч!
У вялікім спакоі зямлі шырокай,
Да якога праз хвалі мы праплылі,
Раптам крокі, мерныя, гучныя крокі
Проста ў вуха, прыціснутае да зямлі.
Нехта бераг трасе цяжкімі нагамі,
Нехта ноч разрывае, бы глупства чаўпе.
Не палохайся. Гэта нязубр і ня мамант,
Гэта бакеншчык гасіць ліхтар на слупе.
Цішыня. Над вадою туманныя вежы.
Дай мне гэту зямлю з табою абняць.
Ты – празрыстасьць, ты ўся – нерухомая сьвежасьць,
Ўся – глыбінная, аж да канца, цеплыня.
Ты ня чуеш, як падаюць росы патокам,
Як гарлачыкам трызьніцца новы дзень,
Як нячутнымі, як салаўінымі крокамі
Над вялікай ракою каханьне ідзе.
1966
|
|
